ویلیام مک اون
خلاصه مقاله
دکتر ویلیام مک یووِن (1924-1848) یک جراح معروف اسکاتلندی پیشگام در جراحی مدرن استخوان و مغز بود. دانش خوب وی از سیر طبیعی بیماری‌های عفونی استخوان تمپورال و سینوس‌های بینی، به‌علاوه توصیف واضحی که از آناتومی جمجمه داشت، از جمله عوامل تاثیرگذار بر موفقیت درمان وی برای آبسه مغز بودند. او همچنین نقش زیادی در توسعه نخستین جراحی پیوند استخوان، درمان جراحی فتق و پنومونکتومی (برداشتن ریه) داشت.
#مشاهیر_نوروساینس
#ویلیام_مک_یوون
🔹 نه
🔸ویلیام مک یوون در 22 ژوئن 1848 در جزیره بوت اسکاتلند به دنیا آمد و مدرک پزشکی خود را در سال 1872 از دانشگاه گلاسکو دریافت کرد. او بسیار تحت تأثیر استاد جراحی سابق خود، لرد جوزف لیستر بزرگ (1827-1912) قرار گرفت، که با استفاده از فنول، ضد عفونی کننده ساخت و در نتیجه ی کار وی میزان مرگ و میر بیماران پس از جراحی به دلیل عفونت به شدت کاهش یافت.
🔹با الهام گرفتن از لیستر و استفاده از اسکراب (پاکسازی عمیق و ضدعفونی کردن دست و بازو)، استریل کردن ابزار جراحی، استفاده از مواد بیهوشی و روپوش جراحی، مک یوون به یکی از مبتکرترین جراحان زمان خود تبدیل شد و توانست تا حد زیادی سبب پیشرفت تکنیک های جراحی مدرن و تسریع بهبودی بیماران شود.
🔸در سال 1876، مک یوون نشان داد که می‌توان با یک معاینه بالینی دقیق و مشاهده اثرات جانبی یک ضایعه و تغییرات در عملکردهای حسی و حرکتی فرد، محل احتمالی تومور یا ضایعه در مغز را پیش بینی کرد. در همان سال او آبسه ای در لوب پیشانی یک پسر را تشخیص داده بود، اما خانواده کودک اجازه جراحی را ندادند. هنگامی که آن بیمار فوت کرد، مشخص شد تشخیص و محل یابی مک یوون صحیح بود.
🔹یکی دیگر از خدمت های مهم مک یوون به جراحی مدرن، تکنیک بیهوشی داخل تراشه با کمک لوله گذاری تراشه بود که در سال 1880 برای اولین بار آن را معرفی کرد و تا به امروز نیز این تکنیک مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده اولیه و خلاقانه مک یوون از تصویربرداری برای مستندسازی پرونده بیماران و همچنین آموزش جراحی و پزشکی نیز از جمله کارهای قابل توجه او است.
🔸مک یوون بعدها در دوران حرفه‌ای خود جوایز و افتخارات متعددی دریافت کرد. در سال 1892، در سن 44 سالگی، او به عنوان استاد جراحی در دانشگاه گلاسکو منصوب شد، پستی که قبلاً لیستر در اختیار داشت. مک یوون این سمت را تا زمان مرگ خود حفظ کرد. او در سال 1902 از پادشاه ادوارد هفتم عنوان شوالیه را دریافت کرد و در سال 1909 به عنوان جراح افتخاری پادشاه معرفی شد. او در سال 1922 به عنوان رئیس انجمن پزشکی بریتانیا منصوب شد.
🔹این مردی استثنایی و جراح خارق العاده، سرانجام در 22 مارس 1924 در سن 76 سالگی بر اثر آنفولانزا در شهر گلاسکو در انگلستان درگذشت.
✍🏻گرد آورنده: دکتر زهرا نجفی
ادیتور: دکتر مهدی مهماندوست
◾️منابع:
https://link.springer.com/article/10.1007/s00381-023-05825-3
https://cerebromente.org.br/n18/history/macewen_i.htm
✨شکوه دنیای اعصاب در انجمن علمی دانشجویی جراحی اعصاب
با ما همراه باشید.✨
🆔English:@NeurosurgeryAssociation
🆔Persian:@Neurosurgery_Association
مقالات مرتبط
تظاهرات عصبی عفونت حاد HIV
در جمعیت‌های جدید تبدیل سرمی شیوع بالایی از نوروپاتی محیطی و اختلال عملکرد شناختی در AHIV(acut hiv ) را نشان می‌دهد، حتی اگر این یافته‌ها به طور کلاسیک با عفونت مزمن HIV مرتبط باشد. آزمایش‌های تشخیصی مراقبتی محدود برای AHI و تشخیص تأخیری عفونت همچنان منجر به عدم شناسایی و گزارش کم تظاهرات عصبی AHI می‌شود. AHI باید برای طیف وسیعی از شرایط عصبی، از فلج بل، متفاوت باشد. درمان این شرایط شامل شروع زودهنگام درمان ضد رتروویروسی (ART) و سپس درمان‌های استاندارد ارائه خاص است. مننژیت آسپتیک، که عموماً با سردرد و علائم مننژی تظاهر می‌کند، شایع‌ترین تظاهرات CNS AHI است که در عرض 2 هفته پس از عفونت رخ دهد. علائم اکستراپیرامیدال ظریف، مانند برادی‌کینزی، از شایع‌ترین علائم مشاهده شده در معاینه عصبی طی دوازده هفته پس از عفونت HIV بود . تظاهرات سیستم عصبی محیطی HIV نیز در عفونت حاد دیده می شود. فلج مجزای عصب جمجمه ای 7 (بل) به عنوان علامت های اولیه و حتی اولین علامت مشخص با شروع متوسط 15 روز پس از تظاهرات بالینی بیماری و همیشه همراه با مننژیت آسپتیک. شایع‌ترین علامت عصبی در 12 هفته اول عفونت HIV مشاهده شد، نوروپاتی وابسته به طول بود. فلج بل را می توان با یک دوره کوتاه کورتیکواستروئیدی و آسیکلوویر درمان کرد و AIDP با یک دوره IVIG درمان می شود. پیوند مغز استخوان (BMT) و استراتژی "شوک و کشتن" برای درمان اچ آی وی در انسان مورد مطالعه قرار گرفته است. چندین استراتژی درمانی بالقوه دیگر در حال حاضر در شرایط آزمایشگاهی در حال بررسی هستند، اگرچه آنها دور از آزمایش انسانی هستند.
ویکتور هورسلی
ویکتور هورسلی، (متولد ۱۴ آوریل ۱۸۵۷، لندن – درگذشت ۱۶ ژوئیه ۱۹۱۶، آماره، عراق)، او هنگام خدمت به عنوان جراح صحرایی برای ارتش بریتانیا در بین النهرین در طول جنگ جهانی اول بر اثر گرمازدگی درگذشت.