آناتومی شریان مغزی خلفی
خلاصه مقاله
شریان مغزی خلفی (PCA) شاخه انتهایی شریان بازیلار است که عمدتاً به لوب پس سری، بخش میانی-تحتانی لوب تمپورال، مغز میانی، تالاموس، شبکه کوروئید بطن سوم و بطن جانبی خون رسانی می کند.
#با_مقاله_درس_بخوانیم
🧠#Posterior_Cerebral_Artery_Anatomy_and_Segmentation
🔰شریان مغزی خلفی (PCA) شاخه انتهایی شریان بازیلار است که عمدتاً به لوب پس سری، بخش میانی-تحتانی لوب تمپورال، مغز میانی، تالاموس، شبکه کوروئید بطن سوم و بطن جانبی خون رسانی می کند.
🔰 شریان مغزی خلفی در تشکیل حلقه شریانی ویلیس، که بیشتر خون شریانی مغز را تامین می کند، نقش دارد. در حلقه ویلیس، PCA به صورت جانبی در هر طرف با شریان ارتباطی خلفی آناستوموز (پیوند شریانی) می شود، در نتیجه بین سیستم های شریانی ورتبروبازیلار و کاروتید داخلی ارتباط برقرار می کند.
🔰شریان مغزی خلفی چپ و راست از انشعاب شریان قاعده ای(بازیلار) و در مرز فوقانی پل مغزی و در خلف زین پشتی (dorsum sellae) ایجاد میشود. از آنجا، PCA به صورت جانبی در امتداد مرز فوقانی پل مغزی ادامه می یابد. این مسیر به موازات شریان مخچه فوقانی قرار دارد که توسط عصب چشمی حرکتی (CN III) از آن جدا می شود. با رسیدن به مرز جانبی پل مغزی، PCA در اطراف پدانکل مغز انحنا می‌یابد تا به سطح داخلی نیمکره های مغزی برسد و لوب گیجگاهی و پس سری را خون رسانی کند.
🔰کتب درسی آناتومی عمومی PCA را به سه بخش تقسیم می کنند: P1، P2 و P3. با این حال، آخرین طبقه بندی عصبی آناتومیک که در جراحی های مغز و اعصاب استفاده می شود، شریان را به چهار بخش تقسیم می کند:
بخش اول P1: از محل دو شاخه شدن شریان بازیلار تا محل آناستوموز با شریان ارتباطی خلفی را شامل میشود.
بخش دوم P2: از محل آناستوموز با شریان ارتباطی خلفی تا بخشی از شریان که در مخزن پریمزانسفالیک(پیش مغزی) در مرز خلفی بخش جانبی مغز میانی قرار دارد، گسترش می یابد.
بخش سوم P3: از مرز خلفی بخش جانبی مغز میانی تا ابتدای شریان های پریتو-اکسیپیتال و کالکرین امتداد دارد.
بخش چهارم P4: شامل شاخه های انتهایی موجود در شکاف کالکارین است.
🔰انشعابات و خون‌رسانی:
شریان مغزی خلفی مانند شریان های مغزی قدامی و میانی انشعاباتی ایجاد می کند که به انشعابات مرکزی و قشری تقسیم می شوند.
انشعابات مرکزی ساختارهای زیر قشری را خون‌رسانی می‌کنند و شامل شریان‌های تالامپرفوراتور، تالاموژنیکولات و شریان‌های مشیمیه خلفی هستند.
انشعابات قشری در قسمت های مختلف قشر پراکنده می شوند و شریان های تمپورال، اکسیپیتال، پریتو-اکسیپیتال و کالکارین را شامل میشوند.
🔰تنوع آناتومیکی:
«شریان مغزی خلفی جنینی» یکی از انواع نسبتاً رایج گردش خون خلفی است که شیوع انواع یکطرفه و دوطرفه آن به ترتیب 10٪ و 8٪ است و مشخصه‌ی آن کاهش اندازه بخش P1 شریان مغزی خلفی است.
«فنستراسیون شریان مغزی خلفی» یک نوع نادر گردش خون است که در آن بخشی از PCA به دو شاخه انشعاب یافته و سپس در نواحی دورتر مجددا به هم متصل میشود.
✍🏻گرد آورنده: دکتر زهرا نجفی
مارا به دوستان خود معرفی کنید…🌱
🆔@NeurosurgeryAssociation
🆔@Neurosurgery_association
مقالات مرتبط
بررسی بروز و وقوع مننژیت پس از کرانیوتومی، در یک مطالعه ی گذشته نگر.
مننژیت یکی از شرایط اورژانسی در بیماران جراحی مغز و اعصاب است که میتواند تهدید کننده ی حیات باشد.این شرایط بویژه بعد از جراحی اعصاب دیده میشود.
الیگودندروگلیوما
الیگودندروگلیوما، جزو تومورهای اولیه نورواپیتلیال سیستم عصبی مرکزی است.منشاء الیگودندروگلیوما، الیگودندروسیت ها، نوعی از سلول های گلیال مغز است. براساس کرایتریای WHO برای طبقه بندی تومورهای CNS، به 2 نوع، الیگودندروگلیومای درجه 2 و الیگودندروگلیومای درجه 3(اناپلاستیک) تقسیم میشوند.نسبت بروز آن در مردان به زنان، از 1.1 تا 2 متغییر است. به لحاظ هیستوپاتولوژیک در الیگودندروگلیوما، صفحه هایی از هسته های گرد ایزومورفیک به همراه سیتوپلاسم شفاف دیده میشود که با نام کلاسیک"تخم مرغ سرخ شده شناخته میشود. اجسام پساوما و کلسیفیکاسیون های منتشر در تومور وجود دارند.در الیگودنروگلیومای درجه 3، آتیپی هسته ای و نکروز، پرولیفراسیون میکروواسکولار، دانسیته ی بالای سلولی، اشکالی میتوز سلولی نیز دیده میشود.سی تی اسکن بدون کنتراست(NECT) برای ارزیابی علائم غیر اختصاصی سیستم عصبی مرکزی است.الیگودندروگلیوما در CT scan بصورت توده ی حاشیه اMRI وسعت تومور و ماهیت ارتشاحی آن را نشان دهد. در توالی T2 ، بصورت Hypointense و در توالی T1 بصورت، Hyperintense دیده می شود. تقویت شدن تومور با کنتراست اغلب در MRI بصورت هموژن یا Patchy و Ring enhancement نشان دهنده ی تهاجمی بودن تومور و پروگنوز بد آن است.ی هایپودنس یا ایزودنس در کورتکس و ماده ی سفید ساب کورتیکال دیده میشود.تشخیص براساس علائم بالینی، تصویربرداری، ارزیابی هیستوپاتولوژی و مارکر های ژنتیکی IDH1 و IDH2 است. تشخیص های افتراقی الیگوندروگلیوما شامل آستروسیتومای منتشر، گلیوبلاستوما، تومور های نورواپیتلیال دیس امبریوپلاستیک، گانگلیوما و تومورهای مولتی ندولار و واکوئل کننده ی نورونی است. علائم آن غیراختصاصی اند. شایع ترین علامت بالینی ان، تشنج پارشیال ساده یا کمپلکس یا جنرالیزه رخ میدهد.سردرد، تغیییر وضعیت ذهنی، سرگیجه، تهوع، شکایت بینایی و ضعف نورولوژیک فوکال از علائم دیگر است.بطور کلی هر فرد با تشنج جدید یا نقص عصبی فوکال باید تحت تصویربرداری CNS قرار گیرد. درمان الیگودندروگلیوما چندعاملی است و شامل روش های جراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی است. برداشت کامل تومور اولین انتخاب برای درمان اولیه ی الیگودندروگلیوما است و بیوپسی،برای افزایش Survival و تائید تشخیص تومور و نوع آن بکار می رود. تعیین نوع روش جراحی با توجه به محل تومور، بیماری های زمینه ای بستگی دارد. ادامه ی درمان بیمار براساس پروگنوز وی تعیین میشود: در صورت سن کمتر از 40 سال، الیگودندروگلیومای درجه 2 و یا عدم وجود اختلالات نورولوژیک در بیمار، ادامه ی درمان بصورت انتظاری یا رادیوتراپی و کموتراپی با تموزولوماید انجام میشود. ولی در صورت سن بالای 40 سال، الیگودندروگلیومای درجه 3، وجود اختلالات نورولوژیک و یا وجود باقی مانده ی تومور در CNS، ادامه ی درمان رادیوتراپی و کموتراپی با تموزولوماید است.